Fot.Leszek Pilichowski

Tomasz Jaskóła mówił o sobie w niedawnej kampanii wyborczej, że jest kandydatem antysystemowym. Że będzie walczył – jak jego idol, Paweł Kukiz – z patologią, którą tworzą partie polityczne. I z układem w każdej postaci. Że jest krystalicznie uczciwy. Że zawsze będzie po naszej stronie. Dlatego mu zaufaliśmy i wszedł do parlamentu.

Ale jako poseł zachowuje się jak trzy słynne chińskie małpki razem wzięte:  nic nie widzi, nic nie słyszy, nic nie mówi. Prezydent ułaskawia kolegę, żeby ten mógł wziąć rządową posadę – Jaskóła nie reaguje. Partia rządząca odcina opozycję od kontroli nad służbami specjalnymi – poseł milczy. Szefem senackiej komisji ds. finansów publicznych zostaje człowiek, który stworzył szkodliwy dla tysięcy Polaków system finansowy (jego ofiarom z naszych podatków trzeba wypłacić 3 mld złotych) – Tomasz Jaskóła nawet się o tym nie zająknie. Szefem sejmowej komisji praw człowieka mianuje się pana, który usprawiedliwiał poczynania księdza – pedofila – poseł nic nie mówi. Szefem agencji rolnej obracającej miliardami złotych zostaje człowiek z wyrokiem – Jaskóła nie zauważa. Urzędnik odpowiedzialny od niedawna między innymi za transport drogowy dwukrotnie stracił prawo jazdy za wykroczenia – nasz parlamentarzysta przechodzi nad tym bez słowa do porządku.

Tomasz Jaskóła widzi bowiem wszystkie układy poza tym, w którym sam tkwi. Kukiz'15 jest dziś bowiem elementem systemu. Dlatego patrząc na poczynania posła zastanawiam się, czy istnieje pojęcie mocniejsze, niż „hipokryzja”. I myślę, że istnieje, ale nie należy do słownika, którego używają ludzie kulturalni.

Źródło: własne